آلودگی های صوتی

شاید چند سال پیش یه بحث کاملاً فانتزی و تجملی و روشنفکرنمایانه و به قولی سوسولی و غیر مردونه بود ولی امروز کاملا با سلامت روانی انسان ها پیوند خورده.

روزمون رو با صدای زنگ زده و خسته و انقلابی و قدیمی وانت های لوازم منزل خریداریم خریداریم شروع می کنیم. بعد صدای فرزکاری ساختمونای بغلی شروع میشه. سر راه محل کار اتوموبیل هایی که با سرعت میرونن و بازم مثل همیشه دیرشون شده و دست رو بوق سر هر پیچ برای احتیاط. به محل سوار شدن تاکسی و مترو که میرسیم عربده ها و دعواها و اعتراض ها به چراغ راهنمایی رانندگی شروع میشه. توی مترو دست فروش ها شروع می کنن به رفت و آمد و باز کردن بساط بازارشان در راهروها مترو. عین بازار شام میان و میرن. این میره اون میاد. اون میاد این میره. عین خیابون. هیچ کسی هم دیگه اعتراض نمی کنه. تو محل کار هم مدیران از خود راضی و طلب کار درب اتاق رو باز میذارن و با تلفنی که دائماً بر روی حالت اسپیکر و بلندگو قرار داره سعی می کنن مخاطبانشان رو پیدا کنن و طلبکاری و بی گناهی شون رو اثبات کنن. از مدیریت همین چیزاش رو فقط بلدن ظاهراً. عصرها تمام ملت طلبکار سوار بر ماشین ها خیابان ها را میلی متر به میلی متر پر از آهن کرده و از ترافیک و آلودگی هوا شاکیند. صدای فرز و پتک های ساختمان های در حال تاسیس گاهاً تا ساعت شش و نیم بعد از ظهر نیز به گوش میرسد که قانونی به نظر نمیرسه. موتور سیکلت های سی جی صد و بیست و پنج که محصول تکنولوژی نیم قرن پیش هستند و برای تولیدکننده ها و وارد کنندگانشان دریایی از سود هستند و سمبل آلودگی صوتی و هوا در تمام جهان هستند نقطه ای خالی برای رفت و آمد باقی نمیذارند. پیاده رو ها و خط های عابر پیاده قلمروی بی چون و چرا آن هاست. مسئولین رسیدگی کنین، ما که خودمون مسئول نیستیم. خود ماها که میتونیم این کارا رو نکنیم مسئول نیستیم. مسئولین ما رو جریمه کنن که دیگه این کارا رو نکنیم. جریمه هم بخوان بکنن باز یه حرفی واسشون در میاریم. 

میدونم سوسولی بازیه و روانی شدن بخشی از زندگیه. من خیلی سوسولی.  ببخشید.